Dit silicium wordt verhit op lagere temperatuur en vervolgens gegoten in blokken. De afgekoelde blokken worden in dunne plakken gezaagd. Door deze productiemethode zijn de kristallen binnenin het silicium minder geordend en minder zuiver dan bij monocristallijn silicium en sluiten de cellen minder goed op elkaar aan. Dat creëert weerstand in de cellen en de beweging van de elektronen wordt zo afgeremd. Hierdoor ligt het rendement van de cellen enigszins lager dan van monocristallijn silicium. In panelen verwerkt ligt het celrendement tussen de 11-15%. Voor eenzelfde paneelrendement als een monocristallijne paneel is dan een grote oppervlakte nodig. Door het aanbrengen van een patroon van bijvoorbeeld ribbels op kleine piramides in het oppervlak (texturing) kan het rendement verder vergroot worden. De mogelijkheden om het rendement nog verder te verhogen zijn beperkt. De cel is afhankelijk van de zonne-instraling en tevens van de temperatuur. Bij een hogere temperatuur neemt de spanning af (en omgekeerd) en de stroom neemt toe.

Deze polykristallijne zonnepanelen hebben meestal de typisch blauw gevlekte textuur. Ondanks aanhoudende stapsgewijze verbeteringen, hebben silicium wafelcellen het inherente nadeel dat ze hoge materiaalkosten en slechte kapitaalefficiëntie met zich meebrengen. Omdat silicium licht niet erg sterk absorbeert, moeten silicium wafel cellen dik zijn. En omdat wafels breekbaar zijn, wordt de hele productie, to en met het paneelproduct, door de ingewikkelde bewerking erg gecompliceerd en blijft het eindproduct ook duur. De polykristallijne panelen worden wel het meest toegepast door de goede prijs/kwaliteit verhouding. Ze zijn namelijk goedkoper dan de monocristallijn panelen.